امسال برای نخستين‌‌بار، جشنواره‌ای با نام «ييلاق ايل قشقايی» در تهران، برگزار شده است. اين جشنواره كه زندگی ايل‌نشينان قشقايی را نمايش می دهد، هر روز از ساعت ١٩ تا ٢٣ ميزبان كسانيی است كه دوست دارند با زندگی كوچ‌نشينی و با آداب و آيين‌های ايل قشقايی، آشنا شوند. اين جشنواره در انتهای بلوار ارتش،‏ ابتدای راه لشگرک پیش از مهر ماه امسال برگزار شد.
عشاير قشقايی در اينجا سياه‌چادرهای خود را برپا كرده و آيين‌های سنتي‌شان را به نمايش گذاشته‌اند، آيين‌هايی كه بي‌گمان هيچ ايرانی نيست كه از ديدنش لذت نبرد.
هنگامی كه به جايگاه برگزاري جشنواره، وارد شدم، با شنيدن  آوای سرود «ای ايران» شور و شادي‌ام از آمدن به جشنواره، چند برابر شد. «كاظمي»، مسوول برگزاري جشنواره، سرگرم دادن توضيحاتي درباره‌ي طايفه‌هاي قشقايي بود.
در گوشه و كنار، سياه‌چادر‌هاي قشقايي برپا بود. در ميانه‌ي سياه‌چادرها، آتشدان روشني بود كه بنا به گفته‌ي راهنمايان، اين آتش نزد قشقاييان از سپندينگي(:تقدس) ويژه‌اي برخوردار است از همين‌روي هميشه در روشن نگاه داشتنش، مي‌كوشند.
در اين جشنواره مي‌شود به ديدار  صنايع دستي‏‏‏ كوچ‌نشينان ايران نشست يا به قهوه‌خانه‌ي سنتي‌اش سري زد و خود را ميهمان كرد و يا حتا مي‌‌توان پخت نان را به تماشا نشست و خود را از بوي يك نان سنتي، لبريز كرد و از مزه‌اش، سيراب. در اين جشنواره مي‌توان رنگرزي سنتي اين مردم را ديد و يا به چادر عكس رفت و با يك دست لباس ايل قشقايي، يك عكس يادگاري گرفت. كمي آنسوتر از همه‌ي اين ديدني‌ها، مي‌‌توان خود را ميهمان سياه چادري كرد كه در آن از ميهمانان با خوراك‌هاي محلي قشقايي،  پذيرايي مي‌شود.
«كاظمي»، مسوول برگزاري جشنواره كه شكل موها و ريشش من را به ياد سربازان هخامنشي مي‌انداخت،  اعلام برنامه كرد و از ميهمانان خواست كه دور سياه‌چادر اصلي بنشينند تا نمايش برنامه‌هاي آييني ايل قشقايي آغاز شود.